قرآن موجود است و زنده. غیر از این نوشتار مبارک که ما در محضر آن هستیم حقیقی دیگری وجود دارد. وقتی می گویم حقیقی در پس این الفاظ است درک آن برای ما ملموس نیست. اما گذری کوتاه بر روایات کتاب فضل القرآن اصول کافی به ما حیات داشتن قرآن را می نمایاند والقا می کند، در آن جای که می فرمایند جوانی به زیبا ترین صورت، که برای ما قابل در ک است نمایان می شود و با گروه های مختلف صحبت می کند تا به مقام قرب الهی رسید و با حضرت حق جل و علی صحبت می کند و آن قرآن است.
یکی از اصحاب امام کاظم علیه السلام در حالات حضرت در هنگام تلاوت قرآن می گوید: ... فَإِذَا قَرَأَ فَکَأَنَّهُ یُخَاطِبُ إِنْسَاناً ( هنگامی که قرآن قرائت می فرمود گوی انسانی را مخاطب قرار داده و با او صحبت می کند).
همچنین در روایتی طولانی امام صادق علیه السلام می فرماید قرآن سخن می گوید همانند نماز که مخلوقی است دارای صورت که امر و نهی می کند،
...یَا أَبَا جَعْفَرٍ وَ هَلْ یَتَکَلَّمُ الْقُرْآنُ فَتَبَسَّمَ ثُمَّ قَالَ رَحِمَ اللَّهُ الضُّعَفَاءَ مِنْ شِیعَتِنَا إِنَّهُمْ أَهْلُ تَسْلِیمٍ ثُمَّ قَالَ نَعَمْ یَا سَعْدُ وَ الصَّلَاةُ تَتَکَلَّمُ وَ لَهَا صُورَةٌ وَ خَلْقٌ تَأْمُرُ وَ تَنْهَى قَالَ سَعْدٌ فَتَغَیَّرَ لِذَلِکَ لَوْنِی وَ قُلْتُ هَذَا شَیْءٌ لَا أَسْتَطِیعُ أَنَا أَتَکَلَّمُ بِهِ فِی النَّاسِ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ وَ هَلِ النَّاسُ إِلَّا شِیعَتُنَا فَمَنْ لَمْ یَعْرِفِ الصَّلَاةَ فَقَدْ أَنْکَرَ حَقَّنَا ثُمَّ قَالَ یَا سَعْدُ أُسْمِعُکَ کَلَامَ الْقُرْآنِ قَالَ سَعْدٌ فَقُلْتُ بَلَى صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ فَقَالَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ فَالنَّهْیُ کَلَامٌ وَ الْفَحْشَاءُ وَ الْمُنْکَرُ رِجَالٌ وَ نَحْنُ ذِکْرُ اللَّهِ وَ نَحْنُ أَکْبَرُ.
پس رابطه ما با قرآن حداقل باید مانند رابطه ی انسانی با انسان دیگر و دوستی با یار مهربان خود باشد تا از همنشینی آن لذت ببریم و او با ما سخن بگوید. البته این شروع ماجراست چون در ادامه این همنشینی، با صاحب کلام می شود و این دوستی رنگ دیگری به خود می گیرد.